Dışarı çıktım. Hava almaya… Hani yabancı filmlerinde
çıkıyorlar ya hava almaya. Öyle. Boş, sebepsiz… İçim daralıyor. Havayı
ciğerlerime çekersem belki açılırım. Yürüdüm sokaklarda. Sokaklar kalabalık.
Sokaklar insan dolu. Sanki dün hiçbir şey olmamış gibi gülüyor insanlar. Şu
teyze yol ortasında durmuş, kek tarifi veriyor komşusuna en çabuğundan. Az
ötede bir genç kız yeni kestirdiği saçlarını gösteriyor sevgilisine bir
cilveyle. Önümde yürüyen gençler dünkü maçta Türkiye’nin Çeklere nasıl
geçirdiğini konuşuyorlar. Sokağın başındaki kuaförden bir gelin çıkıyor, telli
duvaklı, bütün hayallerini yüklediği gülümsemesiyle. Hayat akıyor en
normalinden. Benim aklımda yüz beş ölü…
Havayı soluyorum nefes nefes. Buruk bir koku burnumda.
Gökyüzü matemini yağmur damlalarıyla tutuyor. Saçım, başım mateme bulanıyor damla
damla. Sırılsıklamım. Her tarafım ıslak, her tarafım acı… Ankara… Barış…Yaşam…
Patlama… Yüz beş ölü… Her şey birbirine karışıyor. Barışın üzerine düşüyor
kollar, bacaklar… Paramparça oluyor insanlar, paramparça oluyor barış… Kan sıçrıyor
her yere, herkese…
Sokaklar insan dolu. Teyzenin kekine damlıyor kan, kızın
gülüşüne, gelinin hayallerine, gençlerin gururuna. Fark etmiyorlar. Hayat
akıyor sanıyorlar. Oysa artık hayat kan kırmızı… Nefes alamıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder