GÖNÜL ABLA

Sevgili Gönül Abla,

Gene geldi o mektuplardan bir tane. Hani ne desen boş, öyle desen olmaz, böyle desen olmaz mektuplardan. Bir şey danıştığı da yok zaten. İçini dökmüş sadece yanık yanık. Ablam, yazan bir eşcinsel. Seneler evvel bana anlatmış derdini, ben de git ailenle açık açık konuş demişim. O da gitmiş konuşmuş. Ondan sonra perişan olmuş hayatı zavallının. Ben ne bileyim? Zaten pek sevmem eşcinselleri, başımdan savmak için yazmışım herhalde. Hatırlamıyorum ki! Bana kalsa hiç cevap yazmayacağım ama gazete seviyor böyle alengirli konuları. Arada sırada böyle mektupları koymamı istiyor ya, ben de cevaplamışım işte öylesine. Buram buram yalnızlık kokan bir mektup. Bana değil de kendisine yazmış gibi. Dedim ya bir sorusu da yok. Öyle bir dağladı ki mektup beni. Hep eşcinsel diye dışlamışım, ilk defa insan diye baktım ablam. Ne ağır geldi bir bilsen.

Bilirsin ablam, bu iş göründüğü kadar kolay değildir. Kendi düşüncen ne olursa olsun herkese eşit mesafede durman lazım, farklı da düşünsen yuvarlak bir cevapla geçiştirmen lazım, ne kadar aptalca da olsa ona aptalsın demeden akıl vermen lazım falan. Zor iş yani. Yoruyor insanı. Bazen öyle bunalıyorum ki! Herkeste bir dert bir dert, her gün yüzlerce mektup geliyor. Sanki bende dert yok. Hangi birini okuyacağımı, hangisine cevap vereceğimi şaşırıyorum bazen. El mecbur yapıyorum ablam, ekmek parası…

Bazen “öpüştük, hamile kalır mıyım? “ diye cahilce sorular gelmiyor mu, deliriyorum. Bu konuları yaza yaza bir hal oldum. Okumuyorlar mı anlamıyorlar mı, bilmiyorum. Bak Haydar Abi ne güzel yapıyor. Böyle aptalca sorular geldi mi dalga geçiyor bir güzel yazanla. Adama deli meli diyorlar ama umuru değil. Sıkmıyor kendini. Ben öyle miyim? Aklı başında, hanımefendi, her konuda bilgili bir imaj yaratmışım kendime. Dalga geçsem olmaz, kızım salak mısın desem olmaz. Boğuluyorum bu imajın altında ablam.

Beni en çok acıtan kocalarının genç sevgilileri olduğunu bilen ama ne yapacaklarını bilemeyen kadınların mektupları. “Geçici hevestir, sabredin. Düzenlerini kolay kolay bozmazlar, çocuklarının annelerini boşamazlar” diyorum demesine de öyle bir boşarlar ki! Bilmez miyim? Bak benimkine, nasıl da boşayıverdi beni genç sevgiliyi bulunca. Çocuk mocuk dinlemedi, iki çocukla bırakıverdi beni sokak ortasında. Ne para verdi ne pul. Yalandan iki kuruşluk nafaka işte.

Üniversitede tanımıştım kocamı. Ben üniversiteye girdiğimde onun son senesiydi. O askerliğini yapıp bir işe girince hemen evlendik. Babam ben küçükken öldüğü için, annem pek hevesliydi beni evlendirmeye. Kocam da okulumu bitirteceğine söz vermişti ama nerdee? Evlenir evlenmez hamile kalınca mecburen bıraktım okulu. Birkaç sene sonra da ikinci oldu. Kaldım evde, çocuk baktım. Büyük okula başlayınca, küçükte yuvada, sıkılmaya başladım. Ne yapsam ne etsem derken yerel bir gazetenin yazı işlerinde çalışan bir arkadaşım” büyük bir gazetede Güzin Abla diye bir köşe var. Biz de Gönül Abla yapmak istiyoruz, yapar mısın? “ dedi. Terk merk de olsam gazetecilik okumuşum ya, arkadaşımın aklına gelmişim. Evden de yapabileceğim bir iş, kabul ettim. Böyle başladı seninle maceramız Gönül Abla.

Zaman geçti. Kocam çalıştığı özel şirkette yükselip müdür oldu. Toplantılar, iş seyahatleri çoğalmaya başladı. Adamın yüzünü gören yok. Kendine de çok iyi bakmaya başladı. Kilosuna dikkat ediyor, daha renkli kravatlar alıyor falan. Hayırdır dediğimde de “ ee, müdür oldum ya, daha özenli olmam lazım “ diyordu. Eve sessiz telefonlar gelmeye başlamıştı. “Sapıklar arttı “ diye geçiştiriyordu ama bir gece birisine telefonda “ arama burayı demedim mi sana? Her şeyin zamanı var. Konuşacağım zamanı gelince “ dediğini duydum kısık sesle. İşkillendim ama sustum. Bir sonraki seyahatinde işini aradım. Hangi otelde kaldığını unuttuğumu söyleyerek otelin adını istedim. “Seyahatte değil ki” dediler. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü ablam. Hani aslında hep bilirsin ama bir yanında yanılmış olmak ister ya öyleymiş benim durumumda. Artık yanılacak bir yan yoktu. Yığılıp kalmışım koltuğa. İlk düşüncem çocukları da alıp gitmek oldu. Nereye gidecektim ki? Annem asla kabul etmezdi bizi. Ona göre kadın bir kere evlenir, sefaysa da cefaysa da çekerdi. Allah nasıl yazdıysa artık. Mecburen sustum ablam. O bilerek susmak var ya, ölüm… Hele ayda, yılda bir kocalık vazifesini yapmaya kalktığında dokunduğu her yer sanki bir bıçak yarası… Kadını da buldum ablam. İş yaptıkları bir şirkette çalışan satış görevlisi bir kız. Genç, güzelce bir şey. Tabii doğum falan yapmamış, her yeri diri. Bende iki çocuktan sonra vücut mu kalmış !

Bunları yaşarken ablam, mektuplar gelmeye devam ediyor. Evli adamlarla ilişkide olan genç kızlar yazıyorlar. “ Birbirimizi şöyle seviyoruz, böyle seviyoruz ama boşanmıyor bir türlü. Ne yapmalıyım? “ diye soruyorlar. Her bir mektubu ince ince okuyorum, acaba benimkinin sevgilisi midir birisi diye. Onunki olduğunu anlasam zehir zemberek bir cevap yazacağım ama anlayamadım tabii. Kız da biliyordur herhalde bu işi yaptığımı yazmamıştır ama ben gene de “ gençsin, güzelsin. Evli, çoluklu çocuklu adamla ne işin var? Hayatını heba etme, yuva da yıkma. Ayrıl adamdan, kendine yeni bir yol çiz “ diye cevap yazdım her birine. Hani bir umut…

Umutlarım boşa çıktı. Bir gün eve mahkeme kağıdı geldi. Boşanma davası açmış benimki. Ben seyahate gitti diye biliyorum ama meğerse çıkmış evden. Gelmedi bir daha geri. Uğraştırdım biraz mahkemede boşanmayacağım diye ama yoruldum sonunda ablam. Bıraktım ben de. Boşandık. Annem de küstü bana boşandım diye. “Pes etmeyeydin zor boşardı seni. Elin kadınına gümüş tepside verdin kocanı. Kal bakalım bir başına. Tek başına hayat kolay mı zor mu, anla bi. Ben size bakamam.” dedi ve gitti ablam. Benimle asla konuşmuyor ama bayram seyranda torunlarını gönderirim ona. Oturduğumuz ev kiraydı. Kirayı da ödemedi koca. Çıkardı ev sahibi bizi evden. İki göz bir ev buldum daha ucuz mahallelerden. Bu Gönül Abla köşesinden biraz para kazanıyorum. Ne ben ne çocuklar bir daha yüzünü görmedik ama Allah’tan mahkemenin bağladığı iki kuruş nafakayı ödüyor. ( Otomatiğe bağlamış herhalde, her ay aynı gün geliyor para) Üç baş geçinip gidiyoruz işte ablam. Duydum ki evlenmiş kızla, ondan da çocuğu olmuş pezevengin.

İnsan kendi kendine mektup yazar mı? Yazmaz herhalde ama ben Gönül Abla olduğumdan beri iki kişilikle yaşıyorum. Adımın Ayşe olduğunu bile unutuyorum bazen. Gönül Abla kimliği yoruyor beni. Kendi derdimi anlatacak kimse bulmazken, insanların derdine çare olmaya çalışıyorum. İnsanlar da benim kadar yalnız mı ablam? Neden yazsınlar ki hiç tanımadıkları birine yoksa? Herkes yalnız, herkes çaresiz.  Gönül Abla kimliğinde ben de oyun oynuyorum aslında hayatla.

Bu gün o eşcinsel kardeşimden gelen, yalnızlık dolu mektubu okuyunca sanki beni yazıyor gibi geldi. Ne kadar garip değil mi? İnsan olma noktasında birleşiyormuş duygular. Mektubu okurken gözyaşlarım akmış, fark etmemişim. Bir Zikriye Abla anlatmış ki, kıskanmadım desem yalan olur. Ben de istedim onun göğsüne yatmayı, bana eliyle pişirdiği tarhana çorbasından içmeyi. Bir çorba bile pişirenim olmadığını fark etmek bağrımı dağladı ablam. Ben de sana döndüm. Başka kimim var ki?

Ayşe Yorulmaz