HER KARANLIK İÇİNDE AYDINLIK BARINDIRIR

Bir gün arayla…

İki resim… İki baba… İki acı…

Her ne kadar birbirine tezat görünse de aslında aynı…

Ben bu babalara, bu babaların gözlerine baktığımda sadece tek şey görüyorum. Evlat acısı… Bu gözlerde tüm diğer söylemler anlamını yitiriyor. Koca bir boşluk ve koca bir acı…

Biri Alevi, diğeri ise Sünni bu babaların… Biri sol görüşlü diğeri sağ görüşlü muhtemelen. Ne fark eder? İkisi de insan, ikisi de aynı acıda buluşmuşlar. Bundan ötesi var mı? Soruyorum, var mı?

İkisini de dinliyorum. İkisi de sakin olmaya davet ediyor insanları. İkisi de insanlığa davet ediyor herkesi. Halbuki ne kadar zor, yüreklerine taşınamaz bir ağırlık binmiş bu insanların bunu söylemesi. İsyan etseler hakları, yakıp yıksalar hakları, sayıp sövseler hakları ama yapmıyorlar. Nasıl hakları diyenlere sorarım? Sizin evladınız var mı? Hiç evladınızı kara toprağın altına yolcu ettiniz mi? Ben de etmedim ama anneyim. Sanırım ben de girmek isterdim aynı toprağa onunla birlikte. Öylesine derin delmiş ki bu acı, başkaları da pay almasın istiyorlar benzer bir acıdan. Saygı duyuyorum bu iki babaya da. İkisini de yüreğime alıyorum gözyaşlarım eşliğinde.

Bu karanlık günlerden aydınlık doğacağına inanıyorum. Berkin, Burak ve diğerlerinin ölümlerinin bize ışık tutacağını, yolumuzu aydınlatacağına inanıyorum. Değerli bir okulumuzun Berkin için verdiği taziye mesajında yazdığı “ bir hiç uğruna ölen “ sözüne asla inanmıyorum. Onların ölümü bir hiç olmayacak bilakis insanlığa ışık tutacaktır. İçimizde kalmış insanlık kırıntılarını meydana çıkaracaktır.

Hepimiz ama hepimiz, sağ - sol demeden, Türk Kürt demeden, Alevi Sünni demeden, elimizi taşın altına koyup bu bölücülüğe, ayırımcılığa çanak tutan zihniyetlere dur demek zorundayız. Her ne şekilde ölmüş olursa olsun, gencecik kardeşlerimizi toprağa verirken, insanlıktan çıkıp üzülemiyorsak, acıyı hissedemiyorsak vay halimize! Siyasi düşünce farklılıklarımızı bu acıya bulaştırıyorsak, yanlış noktadayız demektir. Ne inandığımız siyasi düşünceye faydamız olur ne de bu ülkeye. Her siyasi düşüncenin, yöntemleri farklı da olsa hedefi aynıdır. İnsan refahını, mutluluğunu sağlamak… Kimi bunu kapitalizmle sağlayacağına inanır kimi sosyalizmle. Eğer amacından sapıp, tümün refahından kısıp sadece belirli bir kesimin hizmetine dönüşüyorsa amacından sapmıştır. Bu nedenle hangi görüşte olursak olalım, en özümüzde insanlık değerlerinin olması, bu doğrudan asla ve asla taviz verilmemesi gerekir.

İlk önce kendimize dönüp özeleştiri yapmalı, günümüzde yükselen bölücülük ve ayırımcılığa neden olan tarihi hatalarımızı bulmalıyız. Bu günkü iktidar nasıl bu kadar yandaş buldu sorgulamalıyız? Bulduğumuz hatalardan ders alarak, hatalarımızı düzeltmeliyiz. Karşı tarafı eleştirmeden önce kendimizi eleştirmeliyiz. Sayıp sövmeden ziyade sevmeyi öğrenmeliyiz.

Bir arkadaşımın paylaşımından gördüm. “Acıya kimlikler yüklemeden, gözyaşlarımız insanca aktığı zaman barış gelecektir “ demiş Murat Yalçın. Ne kadar güzel ve doğru demiş. Sevgi kimlik istemez…

Gelecek aydın günler uğruna ölen genç kardeşlerimin mekanları ışık olsun. Kara toprağa yolcu etmiş annelere babalara metanet diliyor, gelecek aydınlık günlerde çocuklarının izlerinin olacağı bilinciyle yüreklerinde biraz huzur bulmalarını umuyorum.